توفیق تقوا و همنشینی با ابرار در روز سیزدهم ماه رمضان 

خدایا پاکیزه‌ام کن در این روز از چرک و کثافت گناهان و شکیبائیم ده در آن به آنچه مقدر شده است و توفیقم ده در آن برای تقوی و هم نشینی با نیکان به یاری‌ات، ای روشنی چشم مستمندان».

 

در این روز مؤمن روزه‌دار از خدای متعال درخواست می‌کند: 

 

 

«اللهمّ طَهّرنی فیهِ من الدَنَسِ والأقْذارِ» خدایا مرا در این روز از پلیدی‌های درونی نفس و آلودگی‌های اخلاقی پاک گردان؛ بدیهی است که رذایل اخلاقی در نفس انسان، ریشه‌دار می‌شوند؛ همان گونه که فضایل اخلاقی نیز در نفس انسان در اثر تربیت و ممارست خوبی‌ها ملکه می‌شوند. اگر انسان از فرصت ماه مبارک رمضان استفاده مطلوب را نبرد و برای طهارت نفس خود چاره‌‌اندیشی نکند، در واقع فرصت سوزی کرده است و اوقات روحانی شب و روز این ماه عزیز را به غفلت سپری کرده است. 

 

بدی‌ها و گناهان به سادگی از ما دست نمی‌کشند؛ باید با اشک و آه و ناله‌های جان سوز سحرهای رمضان امراض درونی خود را مداوا کنیم. به قول جناب مولوی خصلت‌های بد همانند سگ‌های گرسنه در نفس ما خوابیده‌اند. اگر بوی مرداری را استشمام کنند، سراسیمه می‌شتابند و برای رسیدن به طعمه، دیگران را نیز می‌درند. 

 

میل‌ها هم چون سگان خفته‌اند

اندریشان خیر و شر بنهفته‌اند 

تا که مرداری درآید در میان

نفخ صور حرص کوبد بر سگان 

 

 

«‌وصَبّرنی فیهِ على کائِناتِ الأقْدارِ» خدایا مرا در این روز در برابر پیشامدهای روزگار صبر و پایداری عنایت کن. مولای متقیان علی(ع) فرمود: « عليكم بالصبر فإنَّ الصبر من الايمان كالرأس من الجسد و لا خير فى جَسد لا رأس معه و لا فى ايمان لا صبر معه » شما را به صبر و پایداری سفارش می‌کنم که مثل صبر و ایمان، چون سر و بدن است . بدنی که سر نداشته باشد، فایده‌ای ندارد؛ همچنان ایمان بدون صبر هم، ایمان نیست. صبر و پایداری سرانجامی شیرین و پیروزمندانه دارد. هر که در برابر پیشامدهای زندگی، صبر پیشه دارد و صبور باشد، عاقبت به خیر می‌شود.

 

به قول سعدی: منشین ترش تو از گردش ایام که صبر / تلخ است ولیکن بر شیرین دارد 

 

 

«ووَفّقْنی فیهِ للتّقى وصُحْبةِ الأبْرارِ بِعَوْنِکَ یا قُرّةَ عیْنِ المَساکین»؛ خدایا در این روز مرا به تقوا و پرهیزکاری و همنشینی با نیکان به عنایت خود موفق بدار ای نور چشم درماندگان. مولای متقیان علی(ع) فرمود: «اَلا ؤَ اِنَّ التَّقْوى مَطایا ذُلُلٌ، حُمِلَ عَلَیْها اَهْلُها، وَ اُعْطُوا اَزِمَّتَها، فَاَوْرَدَتْهُمُ الْجَنَّةَ»؛ آگاه باشید که تقوا همانند مرکب‌های راهور و آرامی است که صاحبان بر آنها سوارند و زمام‌شان را به دست دارند و تا مرکز بهشت آنان را پیش می‌برند. 

 

به قول سنایی:  سر هر طاعتی یقین تقواست / متقی شاه جنة الماواست 

 

لازمه تقوا، همنشینی با ابرار و نیکان جامعه است، همنشینی و مصاحبت با مردان پاک و بزرگوار موجب رشد و تربیت نفس و تکمیل مکارم اخلاقی در انسان می‌شود و از سویی نشانگر درایت و زیرکی و رشد عقلی انسان است که دوست و همنشینی خوب برای خود انتخاب می‌کند. مولای متقیان علی(ع) فرمود: «خَلِيلُ الْمَرْءِ دَلِيلٌ عَلَي عَقْلِهِ وَ كَلَامُهُ بُرْهَانُ فَضْلِهِ»؛ دوست هر کسی نشانه درایت عقل و سخن او دلیل و نشانه فضل است. 

 

به قول سنایی:  تو اول بگو با کیان زیستی / من آنگه بگویم که تو کیستی